Εξιδανικεύοντας το παρελθόν θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ένα πρότερο κατάφυτο λεκανοπέδιο.
Έναν καταπράσινο παράδεισο που εκτός από τις εξάρσεις του ανάγλυφου της πόλης με τις οποίες ασχολούμαστε, μαζί με την Πνύκα και τους πρόποδες της Ακρόπολης, περιελάμβανε όλη την ενδιάμεση έκταση στην οποία αναπτύχθηκε αυτό που σήμερα αποκαλείται ιστορικό κέντρο, αλλά και μια περιοχή ακτίνας τουλάχιστον μέχρι τα Τουρκοβούνια. Τις παλιές καλές και κατάφυτες μέρες διαδέχθηκε η επικράτηση και εξάπλωση του ολοένα και σκληρότερου υλικού του αστικού ιστού το οποίο περιόρισε τον φυσικό πλούτο στις παρυφές των παραπάνω σημείων αναφοράς…
Ή μήπως όχι;
Ο Ferdinand Stademann καθισμένος στον λόφο των Νυμφών προσπαθεί να κοιτάξει ότι και εμείς και δημοσιεύει το 1841 το Πανόραμα των Αθηνών.
Αντί βιβλιογραφικών αναφορών.
Stademann, Ferdinand, Panorama von Athen, Μόναχο, 1841.
Το Πανόραμα των Αθηνών βρίσκεται ψηφιοποιημένο στον ιστότοπο της βιβλιοθήκης του
Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης, (Universitätsbibliothek Heidelberg), εδώ.
Το παραπάνω απόσπασμα του Πανοράματος, εδώ.
The aforementioned material is used in compliance with the CC provisions indicated in the Universitätsbibliothek link above.
(Προσοχή, το παραπάνω σχόλιο δεν αφορά καθόλου στις απίστευτες καταστροφές στις διαρκώς οπισθοχωρούσες παρυφές του Υμηττού, της Πεντέλης κλπ, κλπ.)
